Ήταν 4 του Ιούλη του 1969 όταν δύο Τρικαλινοί, «μουτζούρηδες», όπως αποκαλούσαν τότε τους μηχανικούς, ο Χρήστος Μπαμπατσιάς από τη Μεγάρχη και ο Δημήτρης Πολύζος από το Ριζαριό, άφησαν το λιμάνι του Πειραιά και με το θρυλικό ΠΑΤΡΙΣ ξεκίνησαν για το μεγάλο άλμα, στην άγνωστη Αυστραλία.
Μετά από 34 μερόνυχτα ταξίδι μέσω Γιβραλτάρ (είχε προηγηθεί ο πόλεμος των έξι ημερών και είχε κλείσει η διώρυγα του Σουέζ) έφτασαν στην Αυστραλία, όπως τόσοι και τόσοι Έλληνες, που αναζητούσαν ένα καλύτερο μέλλον από εκείνο που είχαν στη φτωχή «ψωροκώσταινα». Οι δύο νεαροί ήταν από εκείνους που βρήκαν ή καλύτερα δημιούργησαν το καλύτερο μέλλον. Γνωστοί και εύρωστοι επιχειρηματίες αμφότεροι πλέον, στην πολιτεία της Βικτώρια με έδρα των επιχειρήσεων τους τη Μελβρούρνη και ετήσιους κύκλους εργασιών εκατοντάδων
εκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας.
Ο κ. Χρήστος Μπαμπατσιάς επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης, μιλάει στην ΕΡΕΥΝΑ, για το δικό του ταξίδι ζωής, αλλά και στο πλαίσιο του ΦΑΚΕΛΟΥ: ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ, για την ελληνική πραγματικότητα, το εχθρικό επιχειρηματικό περιβάλλον, τις δυσκολίες και τις όποιες προοπτικές για το μέλλον.
Τα πρώτα χρόνια
Ο κ. Μπαμπατσιάς όταν έφτασε στην Αυστραλία απασχολήθηκε στο γνωστικό του αντικείμενο, ως μηχανικός (τεχνίτης) αυτοκινήτων σε μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες που διατηρούσαν εργοστάσια στη Μελβούρνη. Το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο όμως, δεν άργησε να εμφανιστεί… Έμεινε λίγα χρόνια στα εργοστάσια και μετά έκανε την πρώτη του δουλειά. Δημιούργησε αλυσίδα πρατηρίων καυσίμων τα οποία στην Αυστραλία δε διαφέρουν ιδιαίτερα με τα δικά μας πολυκαταστήματα. Πλέον δραστηριοποιείται και στην χονδρική εμπορία υγρών καυσίμων. Ο κύκλος εργασιών των εταιριών του είναι πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, γεγονός που τον καθιστά από τους πιο γνωστούς ομογενής επιχειρηματίες στην πολιτεία της Βικτώρια.
Όλα αυτά όμως δεν έγιναν, ούτε από μόνα τους, ούτε εύκολα. Είναι απόρροια σκληρής δουλειάς, επιτυχημένων επιλογών, αλλά και του αυστραλιανού συστήματος το οποίο απέχει παρασάγγας από το ελληνικό. Ο κ. Μπαμπατσιάς δοκίμασε και τα δυο, οπότε έχει μέτρο σύγκρισης. Αθεράπευτα πατριώτης, αποφάσισε το 1987 να επιστρέψει στην πατρίδα και να επενδύσει, σε συνεργασία με Ιάπωνες επιχειρηματίες, στα ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Τον πρώτο ενθουσιασμό γρήγορα διαδέχθηκε η απογοήτευση. Η ελληνική γραφειοκρατία ήθελε να μπει συνεταίρος στα κέρδη. Σύμφωνα με τον Τρικαλινό ομογενή η σύγκριση ανάμεσα στα δύο συστήματα, είναι όπως η μέρα με τη νύχτα… Κάθε βήμα του ήταν δυσχερέστατο και η γραφειοκρατία με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτή… με αποτέλεσμα να θέλει να σπάσει την πόρτα της επιχείρησής του. Ο κ. Μπαμπατσιάς είχε συνηθίσει διαφορετικά. Στην Αυστραλία τα στάδια για την ίδρυση μιας επιχείρησης ήταν προκαθορισμένα και ολοκληρώνονταν άμεσα. «Έχεις ακίνητο, πας στο δημαρχείο ενημερώνεσαι τι ακριβώς πρέπει να κάνεις, το κάνεις και παίρνεις την άδεια, οπότε ανοίγεις και την επιχείρηση» εξηγεί ο ίδιος.
…Αλλά και η φορολογία δεν είναι θέμα ερμηνείας ή διάθεσης του… εφοριακού, αλλά σαφώς καθορισμένη χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις για τους επιχειρηματίες. Αποτέλεσμα των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων ήταν να επιστρέψει ο κ. Μπαμπατσιάς στην Αυστραλία μετά από ούτε 2 χρόνια παραμονής και επιχειρηματικής δραστηριοποίησης στη χώρα μας.
Ο ίδιος όμως, ποτέ δε λησμονεί την πατρίδα του. Ούτε την ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Τρίκαλα και τη Μεγάρχη, όπου βρίσκεται συχνά (κάθε χρόνο), ούτε βέβαια την επιθυμία να βοηθήσει τη χώρα του.
Εμείς τα βλέπαμε…
Στην ερώτηση για την άποψη που έχουν οι ομογενείς της Αυστραλίας για τη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα στη χώρα μας, ο κ. Μπαμπατσιάς είναι κατηγορηματικός: «Εμείς τα βλέπαμε και τα λέγαμε χρόνια πριν ότι υπήρχε η δυνατότητα να λειτουργήσει το σύστημα για καιρό ακόμη». Συνεχίζοντας αναφέρει: «Δεν μπορεί να είμαστε, ως χώρα στην ίδια οικογένεια με άλλους Ευρωπαίους, να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και εμείς να έχουμε διαφορετικό τρόπο λειτουργίας ο οποίος δεν συνάδει με την παγκόσμια πραγματικότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις και να προσαρμοστούμε σ’ αυτές...».
Ως προς τα σημερινά αδιέξοδα και τις αποφάσεις που καλείται να λάβει ο πολιτικός κόσμος ο κ. Μπαμπατσιάς είναι κατηγορηματικός, ως προς τις ευθύνες τους; «Πρέπει να καταλάβουν μερικοί την κρισιμότητα της κατάστασης και να συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι ποιοι πραγματικά είναι και ποια είναι η αποστολή τους. Αν το καταλάβουν και δεν πάρουν τις αναγκαίες αποφάσεις σημαίνει ότι απλώς εμπαίζουν το λαό…».
Υπάρχει ενδιαφέρον για επενδύσεις
Ο κ. Μπαμπατσιάς δηλώνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από ομογενείς της Αυστραλίας να επενδύσουν στον τόπο τους. Και ο ίδιος, παρά την πρώτη απογοήτευση, δηλώνει πρόθυμος να στηρίξει την πατρίδα κοινοποιώντας κι άλλους επιχειρηματίες προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει όμως η προϋπόθεση να ανατραπούν οι παθογένειες του ελληνικού συστήματος για το επιχειρήσει αυτό. Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί, ακόμη κι αν γίνει μία επιχείρηση, αν δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον δεν θα αποφέρει τα προσδοκώμενα για τον τόπο και τους πολίτες.
Ο ίδιος μάλιστα, εξέφρασε την επιθυμία του, να δημιουργήσει ένα γηροκομείο στη Μεγάρχη διαθέτοντας τα απαραίτητα κεφάλαια με την προϋπόθεση όμως, «να μην μπαίνει από μέσα ούτε ένα ευρώ το χρόνο, προκειμένου να προσφέρει στον κοινωνικό σύνολο, αλλά και να απασχοληθούν άνεργοι νέοι. Τη συγκεκριμένη πρόθεσή του, κατά την εδώ παραμονή του, συζήτησε με εκπρόσωπο της Δημοτικής Αρχής Τρικκαίων».
Μετανάστες στην Αυστραλία
Κάθε χρόνο οι αρχές της Αυστραλίας «εισάγει» 150.000 εργαζόμενους κυρίως από τις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας, ζητώντας συγκεκριμένες ειδικότητες. Οι ομογενείς της Αυστραλίας, μεταξύ των οποίων και ο κ. Μπαμπατσιάς, κινητοποιήθηκαν ζητώντας να δοθούν ευκαιρίες απασχόλησης και σε Έλληνες ανέργους. Αυτή η κινητοποίηση είχε αποτέλεσμα και ήδη υπάρχουν ευκαιρίες για απασχόληση στην Αυστραλία τις οποίες μπορούν να βρουν οι ενδιαφερόμενοι ψάχνοντας στο ίντρερνετ. Μόνο που μεταξύ εκείνων που φεύγουν είναι και μερικά από τα καλύτερα μυαλά της χώρας τα οποία χρειάζονται στην προσπάθεια να σηκωθεί ο τόπος από το σημερινό τέλμα…
Ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίος ο κ. Μπαμπατσιάς είναι ευρύτερα γνωστός στην ελληνική ομογένεια της Αυστραλίας είναι και η πολύχρονη ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο. Είναι ιδρυτής μιας από τις πιο γνωστές ποδοσφαιρικές ομάδες της Αυστραλίας, της Όκλι η οποία έχει την έδρα στην ομώνυμη περιοχή της Μελβούρνης η οποία θυμίζει Ελλάδα λόγω των χιλιάδων ομογενών που ζουν και δραστηριοποιούνται σ’ αυτή. Ονόμασε, δε αρχικά, την ποδοσφαιρική ομάδα Όκλι (OAKLEIGH) που αγωνίζεται και διαπρέπει στο εκεί πρωτάθλημα, την οποία ο ίδιος ίδρυσε, ΤΡΙΚΑΛΑ, απόδειξη της αγάπης που τρέφει για την ιδιαίτερη πατρίδα στην οποία αγωνίστηκε ο ίδιος και ο αδερφός του, επίσης μετανάστης στην Αυστραλία, διετέλεσε γενικός αρχηγός μέχρι το 2004 και σήμερα την παράδοση συνεχίζει ο γιος του, Γιώργος .
Η ΕΡΕΥΝΑ
